Είμαστε κάτι ηλεκτρισμένοι
μαγνήτες. Το ρεύμα όταν ρέει,
τάση, κίνηση ταραγμένη επιφέρει
στα άκρα που στέκονται σαν βελόνες. Continue reading
Είμαστε κάτι ηλεκτρισμένοι
μαγνήτες. Το ρεύμα όταν ρέει,
τάση, κίνηση ταραγμένη επιφέρει
στα άκρα που στέκονται σαν βελόνες. Continue reading
Αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο και στον Daniel Wallace..
Όχι, χωρίς βοηθητικές.
Ανέβηκε στη σέλα της μηχανής του.
Τρέχει, σταματά και κατεβαίνει στο πρώτο του παιδί.
Σειρά του να του μάθει ποδήλατο.
Ζητά την άδεια και φεύγει από το πάρτι.
Πηγαίνει στο μπάνιο, κλειδώνει, και βυθίζεται με τα ρούχα στην μπανιέρα.
Και όταν σηκωθεί, θα είναι πιο στεγνός και από τα ματωμένα του γόνατα.
Είναι φορές που κάθομαι μόνος μου στην ταράτσα του σπιτιού μου και δεν κάνω τίποτα. Προσπαθώ μόνο να ακούσω. Τι; Τίποτα. Εμένα ίσως. Μα και εγώ τι είμαι; Ένας ελάχιστος ψίθυρος ανάμεσα σε παγκόσμιες συμφωνίες. Αγοράζουμε ακουστικά, μεγάφωνα, τεράστια ηχοσυστήματα (γενικώς βλακεία το τελευταίο, αλλά αφήστε το για την ώρα). Και που να μείνει χρόνος και διάθεση για λίγη σιωπή.. Το παραδεχόμαστε: Οι ζωές μας μπορούν να γίνουν τραγικά κενές κάποιες στιγμές. Continue reading
Στον Σπύρο και στον Αιμίλιο
Πόσα ‘χουν δει τούτ’ οι κίονες
Βρεγμένα κλάματα γλυκά,
σπαργανωμένα σε δαντέλα και μέλι
Κρασί και βάλσαμο στις ματωμένες
των γονατιστών ψυχές. Continue reading
Life has her own pace and rythm. If you try to speed up, she will find a way to slow you down.
Να ακούτε, να διαβάζετε, να γράφετε.
Δράση – Απόδραση
Η θάλασσα. Τη φοβάται, όπως τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Αυτές οι ακτές έχουν αδιαφανή νερά, θολωμένα από την ανάδευση της άμμου και τον κόλπο. Continue reading
Μεσάνυχτα, μια φωνή το σκάει από το άσυλο
σέρνει τις πληγές της για παράσημο
τρελαίνεται και ουρλιάζει απ’ την απόγνωση
σημάδια έχει ακόμα απ’ την απόδραση
_____και τον έρωτα Continue reading
Είναι, πια, οι ποιητές, τρόπο τινά
ψυχρόαιμα πλάσματα της νύχτας
που περιφέρονται άσκοπα τα πρωινά
σέρνοντας άλογα με τόση αδιαφορία
στους αιώνες του Ανθρώπου μια ιστορία: Continue reading