Εσύ, ίσως και εγώ,
γερμένοι κισσοί στο πατρικό σου σπίτι
εκεί που πια καμιά κατασκευή
-ανθρώπινη το δίχως δεν την λες-
δεν συντρίβει το βλέμμα στο ταβάνι
ελεύθερο τ’ αφήνει να τρέχει στο μέλλον Continue reading
Category Archives: Ποιήματα
Εν λευκώ
Το χιόνι δεν φαίνεται
όταν κοιτάζεις τα σύννεφα
Κάθεται στην άκρη
στα μπαλκόνια και
χαζεύει τις παρελάσεις Continue reading
Τα ρούχα του αυτοκράτορα
Γδύσου, σε θέλω ελεύθερο. Βιάσου. Τι είναι αυτό που φοράς; Ποιος σε μασκάρεψε έτσι, καλό μου;
Βγάλε τα ρούχα της μάνας σου, τις αρβύλες του πατέρα σου, τις ιστορίες της γιαγιάς σου (αυτές ίσως δεν μας πειράζουν)
Ξέλυσε τα μαλλιά σου, τη γλώσσα σου, μη δένεις κόμπο ότι θα ‘μαι πάντα κοντά σου.. Continue reading
Η μουσική είναι ένα ποδήλατο
Η μουσική είναι ένα ποδήλατο που σε μαθαίνει ισορροπία, σε βολτάρει και σε ταξιδεύει στα κοντινά και τα μακριά. Δεν είναι άθροισμα μερών κι εξαρτημάτων (ίσως όμως εξαρτήσεων), δεν είναι αμάξι. Θέλει τα πόδια σου να δένουν στο πετάλι πριν να σου λύσει της ημέρας το χρησμό.
Το ποδήλατό σου πηγαίνει πότε αργά και πότε γρήγορα, το στρίβεις εσύ κατά ‘πως θες, το κάνεις κίτρνιο ή μπλε με κουδουνάκι. Κι ό,τι κι αν ήθελες να βάλεις στο καλάθι, κράτα στην πρύμνη του μια θέση για τη σχάρα.
Θυσείο
Στον Άγγελο & την βόλτα στην Ακρόπολη
Λίγη σκόνη στο παντελόνι
Λίγο χώμα στην τσάντα
Τα μπαλώματα της εφηβείας μας τα κάναμε μαζί
Δύο, πέντε, οκτώ, τι σημασία είχε..
Τράβαγε ο ένας τα σκοινιά του άλλου
Γιατί βλέπαμε από τί ήμασταν καμωμένοι Continue reading
Διακοπή ρεύματος
(η ανάγκη να νιώθουμε και να ζούμε ο ένας με τον άλλον σε ζοφερές εποχές, χτικιάρικες. μόνο ο ένας με τον άλλον από κοντά δεν θα χαθούμε, όπως στην διακοπή ρεύματος περπατάμε σαν τυφλοί από το χέρι και τους τοίχους)
Μην κλειδώσεις την πόρτα απόψε
Μην με αφήσεις (στην) απ’ έξω
Μπήκαμε σε δύσκολη εποχή, με καταχνιά, που στο τραπέζι το χιόνι φέρνουν τα παιδιά Continue reading
Αν μονάχα μπορούσαμε απόψε..
Αν μπορούσαμε μονάχα απόψε να πλαγιάσουμε
Σε κρεβάτι καμωμένο από λουλούδια
Αν μονάχα απόψε πέφταμε
Σ’ μια αθάνατη μαγεία Continue reading
προσ/παρα/ανα
Σήκωσε αέρα
Και ξαφνικά, ήρθες
Τα σύννεφα απόψε ονειρεύονται
τις εφτά πληγές του φαραώ
κι εγώ τις δικές σου Continue reading
Μια ευγενική επιθυμία
Ελεύθερα σου γράφω, μην φοβάσαι
Το σπίτι αυτό μισώ θανατηφόρα
Τους δρόμους που δεν έχεις περπατήσει
Σεντόνια που δεν έχεις κοιμηθεί,
και διαδρόμους
Και να θυμάσαι, μην περνάς από υπόγειες διαβάσεις
Και μην το μέλλον σου τρομάζει το παρόν.
Τη μέρα που θα ‘ρθεις, θα σου γνωρίσω
Καφέ με τραπεζάκια μαρμαρένια
Τα χρώματα του κήπου και τ’ αρώματα
Πλανήτες και τριαντάφυλλο γλυκό
Το χαμόγελό σου αξίζει τα χιλιόμετρά του.
Να προσέχεις.
Ένσημα
Και μετά μου λες
να μην σκέφτομαι το άρωμα της γυναίκας του εργάτη
που γυρίζει αργά
έπειτα από ώρες ολόκληρες
ελευθερίας να πουλάει την ελευθερία του,
εργαλεία οικοδομών και μαρμαρόπλακες. Continue reading