Category Archives: Ποιήματα

Τα ρούχα του αυτοκράτορα

Γδύσου, σε θέλω ελεύθερο. Βιάσου. Τι είναι αυτό που φοράς; Ποιος σε μασκάρεψε έτσι, καλό μου;
Βγάλε τα ρούχα της μάνας σου, τις αρβύλες του πατέρα σου, τις ιστορίες της γιαγιάς σου (αυτές ίσως δεν μας πειράζουν)
Ξέλυσε τα μαλλιά σου, τη γλώσσα σου, μη δένεις κόμπο ότι θα ‘μαι πάντα κοντά σου.. Continue reading →

Η μουσική είναι ένα ποδήλατο

Η μουσική είναι ένα ποδήλατο που σε μαθαίνει ισορροπία, σε βολτάρει και σε ταξιδεύει στα κοντινά και τα μακριά. Δεν είναι άθροισμα μερών κι εξαρτημάτων (ίσως όμως εξαρτήσεων), δεν είναι αμάξι. Θέλει τα πόδια σου να δένουν στο πετάλι πριν να σου λύσει της ημέρας το χρησμό.

Το ποδήλατό σου πηγαίνει πότε αργά και πότε γρήγορα, το στρίβεις εσύ κατά ‘πως θες, το κάνεις κίτρνιο ή μπλε με κουδουνάκι. Κι ό,τι κι αν ήθελες να βάλεις στο καλάθι, κράτα στην πρύμνη του μια θέση για τη σχάρα.

Θυσείο

Στον Άγγελο & την βόλτα στην Ακρόπολη

Λίγη σκόνη στο παντελόνι
Λίγο χώμα στην τσάντα

Τα μπαλώματα της εφηβείας μας τα κάναμε μαζί
Δύο, πέντε, οκτώ, τι σημασία είχε..
Τράβαγε ο ένας τα σκοινιά του άλλου
Γιατί βλέπαμε από τί ήμασταν καμωμένοι Continue reading →

Διακοπή ρεύματος

(η ανάγκη να νιώθουμε και να ζούμε ο ένας με τον άλλον σε ζοφερές εποχές, χτικιάρικες. μόνο ο ένας με τον άλλον από κοντά δεν θα χαθούμε, όπως στην διακοπή ρεύματος περπατάμε σαν τυφλοί από το χέρι και τους τοίχους)

Μην κλειδώσεις την πόρτα απόψε
Μην με αφήσεις (στην) απ’ έξω
Μπήκαμε σε δύσκολη εποχή, με καταχνιά, που στο τραπέζι το χιόνι φέρνουν τα παιδιά Continue reading →

Μια ευγενική επιθυμία

Ελεύθερα σου γράφω, μην φοβάσαι
Το σπίτι αυτό μισώ θανατηφόρα
Τους δρόμους που δεν έχεις περπατήσει
Σεντόνια που δεν έχεις κοιμηθεί,
και διαδρόμους
Και να θυμάσαι, μην περνάς από υπόγειες διαβάσεις
Και μην το μέλλον σου τρομάζει το παρόν.

Τη μέρα που θα ‘ρθεις, θα σου γνωρίσω
Καφέ με τραπεζάκια μαρμαρένια
Τα χρώματα του κήπου και τ’ αρώματα
Πλανήτες και τριαντάφυλλο γλυκό

Το χαμόγελό σου αξίζει τα χιλιόμετρά του.
Να προσέχεις.