Όταν το βράδυ κρύβεται μακριά μου το φεγγάρι
Να με φωτίζει μένει ως αργά φως ηλεκτρικό
Και το ξημέρωμα λίγο όνειρο μου κλέβει
Αγκαλιά το μαξιλάρι, σε κοιτώ Continue reading →

(η Τετάρτη απλά μου ακουγόταν καλά. Η δημιουργία είναι της Παρασκευής 26)
…
Τετάρτη, και οι ρυτίδες της μοναξιάς γλύφουν το πρόσωπό σου

Η κασέτα με τις φωνές των ήχων παγιδευμένων στην καφέ ζελατίνα κάνει κύκλους στις λίμνες του αέρα που ακούς Continue reading →

(στο τετράδιό μου φαίνεται αρκετά μεγαλύτερο. για τον παππού μου, που τελικά αποφάσισε να ζήσει μακριά μας στις 4 Μαρτίου του 2008)

Μωρό μου; Κοιμάσαι; Δεν ακούς το νανούρισμα; Ξύπνα, και χάλασε τον κόσμο με τις φωνές σου! Continue reading →

Με ρώτησε τι συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθώ να θυμηθώ.

Είναι σαν να έχω μπροστά μου έναν τοίχο από μετάξι και δεν μπορώ να δω τι υπάρχει απέναντι.

Και τρέχω σαν νήπιο για τη φούστα της μάνας μου, ξανά και ξανά, και πέφτω πάνω του, και ξαναδοκιμάζω.

Μέχρι να με λυπηθεί και σκιστεί το παραπέτασμα, να δω το δισκοπότηρο των αναμνήσεών μου.

Αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο και στον Daniel Wallace..

Όχι, χωρίς βοηθητικές.

Ανέβηκε στη σέλα της μηχανής του.

Τρέχει, σταματά και κατεβαίνει στο πρώτο του παιδί.

Σειρά του να του μάθει ποδήλατο.

Ζητά την άδεια και φεύγει από το πάρτι.

Πηγαίνει στο μπάνιο, κλειδώνει, και βυθίζεται με τα ρούχα στην μπανιέρα.

Και όταν σηκωθεί, θα είναι πιο στεγνός και από τα ματωμένα του γόνατα.

Στον Σπύρο και στον Αιμίλιο

Πόσα ‘χουν δει τούτ’ οι κίονες
Βρεγμένα κλάματα γλυκά,
σπαργανωμένα σε δαντέλα και μέλι
Κρασί και βάλσαμο στις ματωμένες
των γονατιστών ψυχές. Continue reading →

Μεσάνυχτα, μια φωνή το σκάει από το άσυλο
σέρνει τις πληγές της για παράσημο
τρελαίνεται και ουρλιάζει απ’ την απόγνωση
σημάδια έχει ακόμα απ’ την απόδραση
_____και τον έρωτα Continue reading →

Είναι, πια, οι ποιητές, τρόπο τινά
ψυχρόαιμα πλάσματα της νύχτας
που περιφέρονται άσκοπα τα πρωινά
σέρνοντας άλογα με τόση αδιαφορία
στους αιώνες του Ανθρώπου μια ιστορία: Continue reading →

Το βράδυ εκείνο, έπεσε πολύ νερό από τον ουρανό. Και έβρεξε μέχρι το επόμενο πρωί..

και μετά μέχρι το επόμενο..

και μέχρι το επόμενο..

Τόσο που όλα έλιωσαν, έγιναν λάσπη και ξεπλύθηκαν στους υπονόμους, τα σπίτια πλημμύρισαν, το μαγαζάκι του κυρ Παντελή πλημμύρισε, τα όνειρά μας βράχηκαν, και σε όλο τον κόσμο μύρισε, βρεγμένο χαρτί από ποιήματα και αφισοκολλήσεις..

Και τι έμεινε στο τέλος όρθιο; Η εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου και το φυλάκιο του τμήματος στον απάνω δρόμο.

Ο χρόνος κυλάει αδιάφορος για τα έργα μας.
Ανεβαίνει τον μεγάλο δρόμο, περπατάει μέχρι την πλατεία.
Μιλάει με τα δέντρα, μόνο αυτά προλαβαίνουν να ακούσουν.

Στο δεύτερο βλέμμα κρύβεται ο μήνας.
Στο γύρισμα του κεφαλιού, ήδη μια δεκαετία.

Όταν επιστρέψει, μόλις που προλαβαίνεις
να του γνωρίσεις τον φίλο σου,
να του συστήσεις δύο μάτια που αγαπάς,
να του χαρίσεις ένα λουλούδι για το σπίτι.

Και τότε κάθεται, βγάζει το παλτό του και σε χαιρετά με ένα νεύμα από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Και κόβει το βήμα του, βαρύς από όση του φόρτωσες

Α Γ Α Π Η