Μεγαλώνοντας, κατάλαβε ότι σκεφτόταν λίγο διαφορετικά από τα άλλα παιδιά. Πιο σπάνια αλλά σε μεγαλύτερο βάθος τις περισσότερες φορές, και πράγματα που ανθρώπου νους δεν αγγίζει συχνά. Γεννήθηκε ή έγινε καλλιτέχνης; Continue reading →

-Έχεις;

Είχε. Έψαξε λίγο το μπουφάν του και βρήκε. Της έδωσε. Και εκείνη το πήρε. Τι κορίτσι.. Είχε τα μαλλιά της βαμμένα ξανθά, αλλά δεν ήταν όσο χαζή ήθελε να δείχνει. Την έκαιγε όμως. Με την ίδια αυτή φλόγα γεύτηκε το γκρίζο. Continue reading →

Δεν άργησε να γυρίσει. Σπίτι, ευτυχώς, κανείς. Θα έλειπαν μάλλον σε κάποιο δείπνο, ή μόνοι τους για ένα ποτό. Μάλλον το πρώτο. Όπως και να ‘χει, σε λίγο θα γυρνούσαν. Έπρεπε να προλάβει, χωρίς να βιαζόταν όμως, γιατί τότε θα σκότωνε και το λιγοστό φως. Continue reading →

Η γλυκύτητα της επιθυμίας περιέχει, μεταξύ άλλων, και την βιαιότητα της επιθυμίας για μια εγκατάσταση μέσα στα αισθήματα του άλλου. Να φοβάσαι, να περιμένεις, να ρισκάρεις, και πάλι σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα να γυρνάς πίσω και να το πιάνεις από την αρχή. Αύριο. Απόψε. Σε λίγο. Continue reading →

Είναι φορές που κάθομαι μόνος μου στην ταράτσα του σπιτιού μου και δεν κάνω τίποτα. Προσπαθώ μόνο να ακούσω. Τι; Τίποτα. Εμένα ίσως. Μα και εγώ τι είμαι; Ένας ελάχιστος ψίθυρος ανάμεσα σε παγκόσμιες συμφωνίες. Αγοράζουμε ακουστικά, μεγάφωνα, τεράστια ηχοσυστήματα (γενικώς βλακεία το τελευταίο, αλλά αφήστε το για την ώρα). Και που να μείνει χρόνος και διάθεση για λίγη σιωπή.. Το παραδεχόμαστε: Οι ζωές μας μπορούν να γίνουν τραγικά κενές κάποιες στιγμές. Continue reading →

Δράση – Απόδραση

Η θάλασσα. Τη φοβάται, όπως τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Αυτές οι ακτές έχουν αδιαφανή νερά, θολωμένα από την ανάδευση της άμμου και τον κόλπο. Continue reading →

Η όρασή μου, πεισματικά ασταθής. Αποφάσισα να βγάλω τα γυαλιά μου· εξάλλου περισσότερο κακό μου προκαλούσαν. Τώρα, στο σημείο που προ ολίγου κείτονταν το σκυλί, έβλεπα ένα παιδί. Το κορμάκι του κάλυπτε κάτι που έμοιαζε με σκισμένο σεντόνι, ή με μια κάπως μεγάλη μαξιλαροθήκη, και τίποτε άλλο. Με κοίταζε στα μάτια. Continue reading →

Continue reading →

Κάποια στιγμή, είπαμε:

Ο μεγαλύτερος φόβος στη ζωή μου είναι να σε χάσω. Με τρελαίνει. Αυτός είναι ο μόνος φόβος μου. Έρχεται πριν κι από το φόβο να χάσω τα δυο μου χέρια, η μεγαλύτερη αδυναμία του σώματος που μπορώ να φανταστώ. Η ιδέα και μόνο με φρικάρει, με παγώνει. Continue reading →